's Morgens vroeg moeten we ons melden bij een keet op de wal want we gaan varen met een traditionele zeilboot, een felucca. En wat ligt daar te slapen, blijkt het onze kapitein van de falucca te zijn. Van mijn ochtendhoestje wordt hij wakker, en binnen enkele minuten varen we op de Nijl, zonder ontbijt, blijkbaar normaal voor de kapitein. We hebben de afgelopen dagen van alles zien drijven in de Nijl, van huisvuil tot schapenkadavers, de Nijl is een grote vuilnisbelt. Maar dat is voor onze kapitein geen probleem, hij vult dan ook zijn waterflesje met dat troebele water, en geniet er met volle teugen van. Of wij ook wat willen........aardige man.
Gevaarlijke stoffen vervoeren gaat in Egypte iets anders dan bij ons. Gasflessen liggen doodleuk op een oude kar zonder remmen, bijeen gehouden door een stuk touw. En die tankwagen komt volgens mij, bij ons niet door de keuring. Je ruikt op 10mtr afstand wat er in die lekkende tankwagen zit.
En ja hoor, we zijn er weer, de gids heeft weer een paar leuke "puinhopen" voor ons in petto. Ik laat de groep maar gaan en ga even wat dollen bij een oude Egyptenaar. Die kijkt zijn ogen uit naar de vrouwen in de groep. Hij wijst lachend naar mij en zijn andere hand houd hij in de lucht met zijn duim tussen twee vingers. "Ja ja" zeg ik "allemaal, iedere avond" Hij lacht nog harder, en wat kan ik liegen.
Aangekomen bij deze jurken- en kledenwinkel komen er twee heren op mij af, de een gooit wat van die lappen over mijn schouders en staat druk en indringend tegen mij te praten. Achter mijn rug is nummer twee bezig met mijn buiktasje, hij wil blijkbaar ongevraagd de nieuwe eigenaar worden. Hier komt een flinke stoot met de elleboog goed van pas, en beide heren druipen af. Dit was een van de mindere ervaringen met Egypte.
Vanaf de boot zien we een klein dorpje, alles staat schots en scheef, we maken er grapjes over. Even later lopen we door het dorp, volgens de gids is dit dorp enkele jaren geleden getroffen door een aardbeving. Er wordt niets aan gedaan, volgens de gids omdat het een buitengebied is, niet belangrijk voor de buitenwereld. We zijn verbaasd, de mensen wonen al jaren tussen de puinhopen in tenten gemaakt van oude lappen en stukken zeil. Vraag me af waar dat geld blijft wat er in Nederland opgehaald wordt langs de deuren. Ik geef een paar bedelende kinderen wat geld, die zijn maar wat blij. En dat zonder tussenkomst van de welbekende strijkstok, en zo hoort het.
Deze man leeft op grote voet, nou ja, grote schoenen bedoel ik. De schoenen zijn 7 maten te groot maar wel luchtig, waarschijnlijk gekocht in de shop zoals hierboven beschreven. Ik vraag me af wat die man denkt van ons. De wereld draait door en de ezel sjokte voort.
